WEREWOLF
:: 57
อ่านต่อกันได้เลยจร้า : )
“ระวังอยู่แล้ว
ไม่ให้ต้องเจ็บอย่างอื่นมากกว่าตรงนี้แน่นอน”
ปลายนิ้วแตะบอกตำแหน่งที่เหมือนจะเตือนว่าเจ็บ
แตะลงบนกลีบปากทางแคบที่เหมือนจะขยับต้านปลายนิ้วเรียวอยู่
ทว่าก็เหมือนเชิญชวนอยู่ในที
หากไม่กลัวว่าคนตัวเล็กจะเจ็บก็อยากจะสอดใส่เข้าไปในตอนนี้เลยด้วยซ้ำ
แต่ถ้าทำแบบนั้นที่ถนอมมาทั้งหมดก็คงสูญเปล่าแน่ๆ
“ไม่ขอบคุณหรอกนะ
หยุดไปเลยไม่ง่ายกว่าหรือไง”
ขัดใจที่เห็นอีกฝ่ายยังหยอกล้อได้อย่างสบายใจ
ทั้งที่ตัวเองต้องต่อสู้กับความเขินอายอย่างหนัก
จนอดจะหงุดหงิดเล็กๆไม่ได้
“ถ้าหยุดจริงๆ
นายจะทรมานนะ”
ฝ่ามืออุ่นกอบกุมน้อยชายตัวน้อยของฮยอกแจที่ตื่นตัวเต็มที่
สาวมือขยับเร็วขึ้นเรื่อยๆ
จนน้องชายตัวจ้อยเริ่มปล่อยน้ำไหลชุ่มมือ
โดยที่ฮยอกแจทำได้เพียงส่งเสียงครวญหวานหู
อย่างไม่สามารถอดกลั้นไว้ได้อีกต่อไป
ร่างสูงปลดเสื้อผ้าตัวเองออกอย่างรวดเร็ว
ทั้งยังช่วยเปลื้องผ้าให้คนตัวเล็กอวดผิวขาวอมชมพูเปลือยเปล่าไม่แพ้กัน
น่ากินเหลือเกินในความรู้สึกของหมาป่าหนุ่ม
“อ๊ะ..โอ๊ะ..โอ๊ยยย..เจ็บนะ”
มือที่หยอกล้อน้องชายเปลี่ยนไปสอดใส่ปลายนิ้วเรียวเข้าไปในปากทางร้อน
แทรกผ่านกลีบปากที่ตอดรัดไปได้เล็กน้อยคนที่ไม่เคยถูกรุกล้ำมาก่อนก็ร้องประท้วงทั้งที่น้ำตาคลอ
นอกจากจะทำให้รู้สึกสงสารยังมีความรู้สึกอยากขย้ำอยู่ไม่น้อย
“ใจเย็นๆนะ
อย่าเกร็งนะคนเก่ง”
ปลายนิ้วยังขยับสอดเข้าไปจนสุด
แต่แช่ค้างให้คนถูกรุกรานได้ปรับตัว
มืออีกข้างที่ยังว่างเคล้นคลึงยอดอกสีเชอร์รี่สลับกับปลายลิ้นชื้นที่ตวัดดูดดุน
เรียกเสียงครางหวานหูไม่ขาดๆพร้อมๆกับที่ช่องทางเล็กผ่อนตัวลง
คยูฮยอนอาศัยความเคลิ้มของอีกฝ่าย
แทรกนิ้วเพิ่มเข้าไปอย่างช้าๆ
ความใจเย็นที่หาได้ยากในตัวนักล่ากำลังถูกเค้นออกมาใช้ควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ให้มันพลุกพล่านจนเผลอทำตามใจ
แต่นั่นก็อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่อีกฝ่ายยินยอมพร้อมใจให้ทำแน่ๆ
“อื้ออออ
มัน..ซี้สสส”
ปลายนิ้วแตะส่วนไวสัมผัสจนคนตัวเล็กผวาไขว้ขว้าหาอ้อมกอดเพื่อปลอบประโลม
และคยูฮยอนก็เข้าใจดี
ผละมาตวัดอ้อมแขนรับร่างเล็กเข้าสู่อ้อมกอด
ด้วยแขนเพียงข้างเดียว
ปากอุ่นไล้ซับน้ำตาที่เอ่อไหลลงมาทางหางตา
ก่อนจะจุมพิตริมฝีปากช้ำ
อย่างอ่อนโยน
ปลอบโยนให้ฮยอกแจคลายความกังวลที่เกิดจากความไม่เคย
ทั้งที่นิ้วทั้งสองที่อยู่ในช่องทางร้อนยังขยับไม่หยุด
แตะจุดไวสัมผัสซ้ำๆจนคนที่แม้จะอยู่ในอ้อมแขนแกร่งก็ยังตัวสั่นระริก
“อ๊ะ..อ๊าาาาาส์..”
น้องชายตัวน้อยปล่อยน้ำพุ่งออกมาเป็นสาย
เหมือนไม่ได้ปลดปล่อยมาเป็นเวลานาน
ฮยอกแจที่ีเหมือนถูกรีดเรี่ยวแรงออกไปจนหมดพร้อมๆกับหยาดน้ำรัก
ทิ้งตัวลงนอนแผ่กับที่นอน
ตัวแดงกล่ำหายใจหอบจนตัวโยน
“น้ำเยอะ
จังเลยนะ อยากลองชิมดูมั้ย”
ปลายนิ้วปาดหยาดน้ำข้น
มาจะชุ่มแล้วส่งเข้าปากเล็ก
เย้าแหย่กับปลายลิ้นเล็กของคนที่นอนหลับตานิ่ง
แต่ก็มีการตอบรับเมื่อลิ้นเล็กพยายามต้านจะเหมือนสู้กันเบาๆ
แต่นั่นก็ทำให้ฮยอกแจได้รับรสของน้ำรักตัวเองเข้าไปโดยไม่รู้ตัว
“หืมมมม”
คยูฮยอนรู้สึกได้ว่าฟันคมงับบนปลายนิ้ว
แถมกัดอย่างเต็มแรงเสียด้วย
ดูเหมือนลูกแมวที่หายจากอาการเคลิบเคลิ้มจะพยศเสียแล้ว
หมาป่าหนุ่มได้แต่คิดอย่างเอ็นดู
และไม่รอให้ฮยอกแจออกฤทธิ์เดชอะไรมากมาย
นิ้วเรียวที่เพิ่มจำนวนเป็นสามเมื่อไหร่ฮยอกแจไม่ทันรู้ตัว
แต่เมื่อมันขยับออกจากช่องทางร้อน
กลับรู้สึกเหมือนจะเสียดาย
น้องชายที่สิ้นฤทธิ์ไปเมื่อครู่เริ่มจะแข็งขืนขึ้นทีละน้อย
ยิ่งคยูฮยอนดึงนิ้วออกช้าเท่าไหร่
ความาตอดรัดก็ยิ่งรุนแรงมากเท่านั้น
“ยะ..ฮึก..อย่าชักช้าได้ไหม”
ฮยอกแจร้องถามเสียงเครือเมื่อความต้องการของตัวเองไม่ถูกตอบเต็ม
เพราะอีกฝ่ายมัวแต่ชักช้าเหมือนจงใจกลั่นแกล้ง
จนอดที่จะเอ่ยปากออกไปไม่ได้
ลืมความอายไปเสียหมด
“ใจร้อนจัง
ไม่อยากให้ร้องไห้หรอกนะ”
เสียงคยูฮยอนก็แหบพร่าด้วยแรงอารมณ์ไม่ต่างกัน
เพราะตัวเองที่รับรู้แรงตอดรัดก็กระสันอยากไม่ต่างกัน
แต่เพราะรู้ว่าฮยอกแจไม่เคยมาก่อน
ก็ไม่อยากให้เจ็บตัวจนเกรงกลัวไปตั้งแต่ครั้งแรก
แต่ดูเหมือนฮยอกแจจะไม่คิดแบบเดียวกัน
แล้วยังจะทำให้ความตั้งใจถนอมถูกบั่นทอนลงเรื่อยๆอีกต่างหาก
“อื้ออออ..ใครจะร้องกันเล่า”
ตวัดเสียงใส่ทั้งที่ตัวเองหอบตัวโยน
แม้นิ้วทั้งสามถูกถอดออกจากช่องทางร้อนจนรู้สึกโล่ง
และต้องการถูกเติมเต็มมากว่านี้
“เก่งให้ตลอดนะ
เด็กดื้อ” กระซิบหยอกเย้าเสียงพร่า
พรางหยิบหมอนมาสอดหลังให้สะโพกเพรียวลอยขึ้นเล็กน้อย
เพื่อไม่ให้ขาฮยอกแจได้รับการกระทบกระเทือนเกินไป
“หว่าาาา..จะ..เจ็บนะเว้ยยย”
เมื่อช่องทางร้อนถูกเติมเต็มด้วยสิ่งที่ใหญ่กว่านิ้วคนเก่งของคยูฮยอนก็ร้องเสียงหลง
หลุดอุทานออกมาเสียงห้วนทั้งที่สั่นเครือ
“ทนหน่อยนะ
เก่งมากเลย”
เอวหนาขยับช้าๆไม่กระแทกรุนแรงให้สะเทือนมากนัก
ถึงเจ้าตัวจะรู้สึกทรมานที่ต้องอดกลั้นอยู่ก็ตาม
ปากร้อนระบายความอัดอ้ันกับริมฝีปากบางที่ตอนนี้ได้รับการตอบรับไร้เดียงสา
แต่ก็นับว่าฮยอกแจเรียนรู้ได้เร็ว
และตอบรับได้ดีเกินไปจนความอดทนของคยูฮยอนเหลือน้อยเต็มที
“อ๊ะ..อ๊าาาา”
ฮยอกแจปลดปล่อยอีกครั้ง
แต่คยูฮยอนยังไม่พอเพียงแค่นั้น
และเริ่มจะใส่แรงขึ้นตามอารมณ์
แขนแกร่งตวัดร่างบางเข้าสู่อ้อม
และได้รับการกอดตอบจนแนบชิด
ต่างได้ยินเสียงแหบหวานของกันและกัน
“ไปด้วยกันอีกครั้งเถอะนะ”
คยูฮยอนที่ใกล้จะถึงขีดสุดกระซิบเชิญชวน
และปลดปล่อยพร้อมกันเป็นครั้งที่สองของฮยอกแจ
เจ้าตัวถึงได้หมดเรี่ยวแรงแต่ยังถูกตระกองกอดเอาไว้อย่างถนอม
“ปล่อยเลยนะ”
เสียงที่ยังหอบพยายามที่จะดุ
แต่คยูฮยอนกลับยกยิ้มกว้าง
ทั้งที่เหงื่ออาบหน้า
ค่อยๆวางฮยอกแจลงนอน
เอาหมอนที่รองอยู่ด้านหลังออกให้
แล้วมองหน้าชื้นเหงื่อของคนที่ยังปรับลมหายใจตัวเองหน้าแดงระเรื่อ
ยิ่งน่ารักน่าใคร่
แต่ถ้าทำหนักกว่านี้ร่างเล็กที่ขาไร้เรี่ยวแรงจะแย่เอาได้
----
กลับไปอ่านต่อได้ที่
http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=913823&chapter=59
----
